ค้นหางานศิลปกรรม

ฐานข้อมูลศิลปกรรมในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้

 
 
 
 
 
 
 

เจดีย์ประธาน วัดเชียงงาสง่างาม

คำสำคัญ : พระธาตุ, เจดีย์, ศิลปะลาว, วัดเชียงงา, วัดเชียงงาสง่างาม, รัชกาลที่ 3

ชื่อหลักวัดเชียงงาสง่างาม
ชื่ออื่นวัดเชียงงา
ประเภทงานศิลปะสถาปัตยกรรม
ตำบลเชียงงา
อำเภอบ้านหมี่
จังหวัดลพบุรี
ภาคภาคกลาง
ประเทศไทย
พิกัดภูมิศาสตร์
ค่าองศาทศนิยม
Lat : 15.046157
Long : 100.538382
พิกัดภูมิศาสตร์
พิกัดกริด
Zone : 48 P
Hemisphere : N
E : 665369.33
N : 1664007.6
ตำแหน่งงานศิลปะทิศใต้ของพระอุโบสถ

ประวัติการสร้าง

วัดแห่งนี้สร้างประมาณปี พ.ศ. 2375 โดยชาวไทพวนที่ถูกกวาดต้อนมาในสมัยรัชกาลที่ 3 เจดีย์จึงน่าจะสร้างในช่วงเวลาดังกล่าวด้วย

กระบวนการสร้าง/ผลิต

ก่ออิฐถือปูน

ลักษณะทางศิลปกรรม

เจดีย์องค์นี้เป็นเจดีย์ทรงระฆัง ส่วนฐานเป็นบัวถลาในผังยกเก็จต่อด้วยบัวคลุ่ม องค์ระฆังในผังกลมมีการประดับบัวคอเสื้อ ส่วนยอดทำเป็นเจดีย์จำลอง

ข้อมูลที่สำคัญทางวิชาการ

ตัวอย่างเจดีย์ที่จำลองธาตุฝุ่น พระธาตุศักดิ์สิทธิ์ของชาวไทพวน

ข้อสังเกตอื่นๆ

1.เจดีย์องค์นี้จำลองมาจากธาตุฝุ่นหรือธาตุปุ้น พระธาตุศักดิ์สิทธิ์ของชาวไทพวนซึ่งตั้งอยู่ในแขวงเชียงขวสง ประเทศลาวในปัจจุบัน

2. เจดีย์ในกลุ่มนี้แสดงอิทธิพลจากศิลปะพม่าอย่างมาก ทั้งส่วนฐานที่เป็นบัวถลาในผังแปดเหลี่ยม การตกแต่งบัวคอเสื้อบนองค์ระฆังและการมีองค์ระฆังในผังกลมโดยไม่มีบัลลังก์ ซึ่งอาจจะรับมาในข่วงที่พระเจ้าบุเรงนองรุกรานล้านช้างหรือรับผ่านเมืองที่เครือข่ายวัฒนธรรมพม่า เช่น เชียงตุง หรือ เชียงรุ่งก็ได้

ยุคประวัติศาสตร์
สมัย/รูปแบบศิลปะล้านช้าง
อายุปลายพุทธศตวรรษที่ 24
ศาสนาพุทธ
ลัทธิ/นิกายเถรวาท
ศาสนา/ความเชื่อที่เกี่ยวข้องพุทธศาสนาเถรวาท
งานศิลปะที่เกี่ยวข้อง

1. ธาตุฝุ่นหรือธาตุปุ้น เมืองคูน แขวงเชียงขวาง พระธาตุศักดิ์สิทธิ์ของชาวไทพวนที่เป็นต้นแบบของเจดีย์วัดเชียงงา

2. เจดีย์วัดมหาเจดีย์ จังหวัดฉะเชิงเทรา อีกหนึ่งตัวอย่างของการจำลองธาตุฝุ่นโดยชาวไทพวนในประเทศไทย

รูปแบบลิขสิทธิ์Attribution-NonCommercial-NoDerivs (CC BY-NC-ND)
เจ้าของสิทธิ์ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร (องค์การมหาชน)
วันที่จัดทำข้อมูล2016-08-21
ผู้จัดทำข้อมูลรุ่งโรจน์ ธรรมรุ่งเรือง
บรรณานุกรม

ศักดิ์ชัย สายสิงห์. เจดีย์ พระพุทธรูป ฮูปแต้ม สิม ศิลปะลาวและอีสาน. กรุงเทพฯ: มิวเซียมเพรส, 2555.

ประภัสรร์ ชูวิเชียร. ศิลปะลาว. กรุงเทพฯ: มติชน, 2557.

Henri Parmentier. L’art du Laos. Paris: EFEO, 1988.