พระพุทธรูปทรงเครื่อง

ไม่ปรากฏหลักฐานลายลักษณ์อักษรระบุถึงประวัติการสร้าง แต่จากรูปแบบทางศิลปกรรมที่เป็นพระพุทธรูปทรงเครื่องใหญ่ซึ่งนิยมมากในสมัยอยุธยาตอนปลาย จึงเชื่อว่าสร้างขึ้นราวพุทธศตวรรษที่ 23

หล่อสำริด

ย้ายมาจากพิพิธภัณฑสถานแห่งชาติ วัดเบญจมบพิตร

พระพุทธรูปขัดสมาธิราบ พระหัตถ์ทำปางมารวิชัย รองรับด้วยฐานบัว สวมเครื่องปะดับจำนวนมากนิยมเรียกกันว่าพระทรงเครื่องใหญ่ พระเศียรทรงมงกุฏ ประดับกรรเจียกจร พระกุณฑลทรงตุ้มแหลม พระวรกายประดับด้วยกรองศอ ทับทรวง และสังวาล พระพาหาประดับพาหุรัด และมีกำไลข้อพระกร กำไลข้อพระบาท

เป็นตัวอย่างพระพุทธรูปทรงเครื่องใหญ่หล่อสำริดที่สมบูรณ์ที่สุดตัวอย่างหนึ่งในศิลปะอยุธยาตอนปลาย

คติการสร้างพระพุทธรูปทรงเครื่องโยงกับเรื่องราวที่ปรากฏในชมพูบดีสูตร กล่าวถึงพระพุทธเจ้าแสดงพระองค์เป็นพระจักรพรรดิราชที่ยิ่งใหญ่กว่าท้าวมหาชมพูเพื่อคลายทิฐิมานะ จนท้าวมหาชมพูเลื่อมใสแล้วออกบวชปฏิบัติธรรมจนบรรลุเป็นพระอรหันต์

1. พระพุทธรูปทรงเครื่องใหญ่ ประธานของพระอุโบสถวัดหน้าพระเมรุ จังหวัดพระนครศรีอยุธยา

2. พระพุทธรูปทรงเครื่องใหญ่ภายในเมรุทิศเมรุรายวัดไชยวัฒนาราม

ศักดิ์ชัย สายสิงห์. พระพุทธรูปในประเทศไทย รูปแบบ พัฒนาการ และความเชื่อของคนไทย. กรุงเทพฯ : ภาควิชาประวัติศาสตร์ศิลปะ คณะโบราณคดี มหาวิทยาลัยศิลปากร, 2556.

สันติ เล็กสุขุม. ศิลปะอยุธยา: งานช่างหลวงแห่งแผ่นดิน. พิมพ์ครั้งที่ 3, กรุงเทพฯ : เมืองโบราณ, 2550.