ประตูเสี้ยวกาง

สันนิษฐานว่าสร้างขึ้นในสมัยรัชกาลที่ 3

ไม้แกะสลักปิดทอง

ซุ้มประตูประกอบด้วยบานประตู 2 ชุด แต่ละชุดประกอบด้วยบานประตูสี่เหลี่ยมผืนผ้า 2 บาน พื้นสีแดง แต่ละบานสลักเป็นรูปทวารบาลอย่างจีนปิดทอง แต่งกายยืนเครื่องคล้ายทวารบาลแบบไทย ยืนเงื้อง่าถืออาวุธ ได้แก่ ง้าว ดาบ กริช โล่ อยู่บนหลังสัตว์ผสมต่างๆอย่างจีน รวมทั้งสิ้น 4 องค์ ที่ปากของทวารบาลแต่ละองค์แต่เดิมมีคราบยาฝิ่นสีดำติดอยู่เนื่องจากประชาชนทำมาป้ายถวายทวารบาล ในภายหลังได้มีการล้างทำความสะอาดคราบนั้นออก แต่ได้ทาสีดำไว้เพื่อแสดงถึงที่มาตามประวัติศาสตร์ ซึ่งลักษณะดังกล่าวเป็นเอกลักษณ์ของทวารบาลหรือเสี้ยวกางที่วัดบวรนิเวศวิหาร

บานประตูหน้าต่างของพระอารามหลายแห่งในสมัยรัตนโกสินทร์นิยมทำเป็นรูปเทวดา ที่เรียกว่าทวารบาล ทำหน้าที่ปกป้องคุ้มครองรักษาพระอาราม ไม่ให้สิ่งชั่วร้ายเข้ามาทำอันตรายได้ รูปแบบของทวารบาลโดยส่วนใหญ่เป็นเทวดาแบบไทยประเพณี กล่าวคือ แต่งกายยืนเครื่องคล้ายตัวพระในการแสดงโขนละคร อยู่ในท่ายืนและถือพระขรรค์ แต่ในรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวมีความนิยมสร้างทวารบาลให้มีรูปแบบคล้ายทหารจีน มีหนวดเครา และถืออาวุธแบบจีน เช่น ง้าว หอก กระบี่ แทนทวารบาลแบบเดิม เรียกทวารบาลแบบจีนนี้ว่า เสี้ยวกาง หรือเซี่ยวกางมีหลักฐานปรากฏเช่น ที่วัดบวรนิเวศวิหาร วัดพระเชตุพนวิมลมังคลาราม เป็นต้น ความนิยมเช่นนี้อาจเกี่ยวข้องกับความเชื่อของจีนที่มีการทำรูปทหารจีนไว้ที่ประตูพระราชวังและศาลเจ้าเพื่อป้องกันสิ่งชั่วร้าย

พุทธาวาสวัดบวรนิเวศวิหาร. กรุงเทพฯ : วัดบวรนิเวศวิหาร, 2556.

ศักดิ์ชัย สายสิงห์, มลฤดี สายสิงห์. ศิลปกรรมวัดบวรนิเวศวิหาร.กรุงเทพฯ : วัดบวรนิเวศวิหาร, 2556.