พระพุทธสิหิงค์

ไม่ปรากฏประวัติการสร้าง แต่จากรูปแบบสันนิษฐานว่าสร้างขึ้นในกลางพุทธศตวรรษที่ 21 ในสมัยรัตนโกสินทร์ สมเด็จฯ กรมพระราชวังบวรมหาสุรสิงหนาทได้อัญเชิญลงมาจากเชียงใหม่เมื่อปี พ.ศ. 2338 และประดิษฐานไว้ที่พระที่นั่งพุทไธสวรรย์

หล่อสำริด

พระพุทธรูปองค์นี้ประทับนั่งขัดสมาธิราบ แสดงปางสมาธิ พระพักตร์รูปไข่ ขมวดพระเกศาเล็ก อุษณีษะทรงสูง รัศมีเป็นเปลวไฟค่อนข้างสูง พระเนตรหรี่เหลือบต่ำ พระโอษฐ์แย้ม พระหนุเป็นปม พระวรกายสมส่วน ครองจีวรห่มเฉียง ชายสังฆาฏิแผ่นใหญ่ยาวถึงพระนาภีปลายแตกเป็นเขี้ยวตะขาบ ประทับนั่งบนฐานบัวหงายที่มีลายกลีบบัวขนาดใหญ่

พระพุทธรูปศิลปะล้านนาองค์สำคัญที่เคยเชื่อว่าเป็นศิลปะสุโขทัย

ชายสังฆาฏิแผ่นใหญ่เป็นลักษณะที่พบมากในพระพุทธรูปที่สร้างขึ้นในรัชกาลของพระเมืองแก้ว และพบได้ทั่วไปในศิลปะอยุธยา แสดงให้เห็นถึงอิทธิพลของศิลปะอยุธยาในศิลปะล้านนา

1. พระเจ้าเก้าตื้อ วัดสวนดอก จังหวัดเชียงใหม่ ตัวอย่างพระพุทธรูปที่มีรูปแบบเดียวกันกับพระพุทธสิหิงค์และมีประวัติว่าสร้างขึ้นในรัชกาลพระเมืองแก้ว

2. พระพุทธรูปปางมารวิชัย พระที่นั่งพุทไธสวรรย์ กรุงเทพมหานคร ตัวอย่างของพระพุทธรูปที่มีพุทธศิลป์เช่นเดียวกับพระเจ้าเก้าตื้อและมีจารึกที่ฐานระบุปีที่สร้าง คือ พ.ศ. 2040 แสดงว่าสร้างขึ้นในรัชกาลของพระเมืองแก้วเช่นกัน

ศักดิ์ชัย สายสิงห์. พระพุทธรูปในประเทศไทย : รูปแบบ พัฒนาการ และความเชื่อของคนไทย. กรุงเทพฯ: ภาควิชาประวัติศาสตร์ศิลปะ คณะโบราณคดี มหาวิทยาลัยศิลปากร, 2556.

คำให้การชาวกรุงเก่า คำให้การขุนหลวงหาวัด และพระราชพงศาวดาร ฉบับหลวงประเสริฐอักษรนิติ์. พระนคร: กรมศิลปากร, 2510.

พิเศษ เจียจันทร์พงษ์. “พระพุทธสิหิงค์”. ใน พระพุทธสิหิงค์ “จริง” ทุกองค์ ไม่มี “ปลอม” แต่ไม่ได้มาจากลังกา. กรุงเทพฯ: มติชน, 2546.

พระราชพงศาวดารฉบับพระราชหัตถเลขา. กรุงเทพฯ: กรมศิลปากร, 2548.