พระสงฆ์อุ้มบาตร

ไม่ทราบประวัติการสร้างที่แน่ชัด แต่จากรูปแบบจีวรที่เป็นริ้วธรรมชาติ หนา ไม่บางแนบเนื้อ ใกล้เคียงกับจีวรของพระพุทธรูปศิลปะอมราวดี ทำให้นักวิชาการเชื่อว่าเกี่ยวข้องกับ จึงกำหนดประติมากรรมชิ้นนี้ไว้ราวพุทธศตวรรษที่ 10 อันเป็นช่วงเวลาที่แรงบันดาลใจจากศิลปะอมราวดีของอินเดียยังมีอยู่มาก

ประติมากรรมนูนต่ำนี้เป็นดินเผา เดิมทีใช้สำหรับประดับเจดีย์ชำรุดเสียหายมาก สังเกตเห็นได้ว่าทำเป็นรูปพระสงฆ์ 3 รูป ยืนเรียงกัน แต่ละรูปครองจีวรห่มคลุม ถือบาตรไว้ในระดับหน้าท้อง

ประติมากรรมดินเผานี้ทำรูปพระสงฆ์ 3 รูปกำลังอุ้มบาตร ครองจีวรห่มคลุม มีริ้วธรรมชาติ ใกล้เคียงกับจีวรในศิลปะอมราวดีของอินเดีย ซึ่งมีอายุอยู่ระหว่างพุทธศตวรรษที่ 6-10 ทำให้นักวิชาการเชื่อว่าประติมากรรมดินเผานี้เป็นหลักฐานทางพุทธศาสนที่มีอายุเก่าแก่มากที่สุดชิ้นหนึ่งในดินแดนไทย

ค้นพบที่บริเวณเขาพระนอกเมืองอู่ทอง อำเภออู่ทอง จังหวัดสุพรรณบุรี

ผาสุข อินทราวุธ, ทวารวดี การศึกษาเชิงวิเคราะห์จากหลักฐานทางโบราณคดี. กรุงเทพฯ : อักษรสมัย, 2542.

พิริยะ ไกรฤกษ์, ประวัติศาสตร์ศิลปะในประเทศไทยฉบับคู่มือนักศึกษา. กรุงเทพฯ : อมรินทร์การพิมพ์, 2528.

ศักดิ์ชัย สายสิงห์, ศิลปะทวารวดี วัฒนธรรมพุทธศาสนายุคแรกเริ่มในดินแดนไทย. กรุงเทพฯ : เมืองโบราณ, 2547.