พระพุทธรูป

ไม่ปรากฏหลักฐานการสร้างที่เป็นลายลักษณ์อักษร แต่จากรูปแบบศิลปะสามารถกำหนดอายุอยู่ในช่วงพุทธศตวรรษที่ 18 อันเป็นระยะปลายของศิลปะหริภุญชัยที่มีอิทธิพลจากศิลปะก่อนอยุธยาหรืออู่ทองจากภาคกลางเข้ามาปะปน

หล่อสำริด

พระพุทธรูปสำริดองค์นี้ชำรุดมาก พบไม่ครบทุกส่วน โดยพบเพียงพระเศียร พระวรกายช่วงบน พระหัตถ์ และพระบาท ลักษณะเด่นของพระพุทธรูปองค์นี้ที่แสดงความเกี่ยวข้องกับศิลปะก่อนกรุงศรีอยุธยาหรืออู่ทองทางภาคกลาง ได้แก่ พระพักตร์สี่เหลี่ยม ในขณะที่ส่วนอื่นๆ แสดงการสืบเนื่องจากงานศิลปะหริภุญชัยที่สร้างขึ้นก่อนหน้าเอง เช่น พระขนงต่อกันเป็นปีกกสและคมเป็นสัน มีพระมัสสุ (หนวด) เหนือพระโอษฐ์ พระเนตรหลี่ต่ำเพียงครึ่งหนึ่ง ครองจีวรห่มคลุมไม่มีริ้ว พระหัตถ์ทั้งสองที่หลุดแยกออกจากพระวรกายแล้วทำปางแสดงธรรม อันแสดงถึงร่องรอยความสัมพันธ์กับศิลปะทวารวดีภาคกลาง

เป็นตัวอย่างพระพุทธรูปสำริดในศิลปะหริภุญชัยขนาดใหญ่ที่สุดตัวอย่างหนึ่งของสมัยนี้ ทางด้านรูปแบบนอกจากจะแสดงถึงฝีมือช่างอันสูงของหริภุญชัยแล้ว ยังสะท้อนความสัมพันธ์กับศิลปะช่วงก่อนกรุงศรีอยุธยาหรืออู่ทองทางภาคกลางของประเทศไทยด้วย

เชื่อว่าเดิมทีเคยประดิษฐานอยู่ที่จระนำของเจดีย์เชียงยืนหรือเชียงยัน ภายในวัดพระธาตุหริภุญชัย

ศักดิ์ชัย สายสิงห์. พระพุทธรูปในประเทศไทย รูปแบบ พัฒนาการ และความเชื่อของคนไทย. กรุงเทพฯ : ภาควิชาประวัติศาสตร์ศิลปะ คณะโบราณคดี มหาวิทยาลัยศิลปากร, 2556.

ศักดิ์ชัย สายสิงห์. ศิลปะล้านนา. กรุงเทพฯ: มติชน, 2556.

สันติ เล็กสุขุม. ศิลปะภาคเหนือ : หริภุญชัย – ล้านนา. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพฯ: เมืองโบราณ, 2555.