พระพุทธรูป

ไม่พบหลักฐานลายลักษณ์อักษรที่กล่าวถึงประวัติและรายละเอียดการสร้าง แต่จากรูปแบบทางศิลปกรรมที่มีความใกล้ชิดกับพระพุทธรูปศิลปะอินเดียแบบอมราวดีอย่างสูง แต่ขณะเดียวกันก็มีความแตกต่างออกไปบ้าง จึงทำให้กำหนดอายุในช่วงเวลาที่คาบเกี่ยวกัน โดยพระพุทธรูปอมราวดีมีอายุราวพุทธศตวรรษที่ 6-9 ดังนั้นพระพุทธรูปองค์นี้จึงอาจมีอายุราวพุทธศตวรรษที่ 10 ซึ่งยังคงเป็นเวลาที่แรงบันดาลใจจากศิลปะอมราวดียังคงอยู่

สลักหิน

พระพุทธรูปอยู่ในสภาพชำรุด พระพักตร์ชำรุดบางส่วน พระกรขวาและพระวรกายตั้งแต่พระชานุ (เข่า) ลงไปสูญหาย

เป็นหนึ่งในพระพุทธรูปที่มีรูปแบบใกล้เคียงกับพระพุทธรูปอินเดียแบบอมราวดีมาก ซึ่งอาจเป็นพระพุทธรูปที่เก่าแก่ที่สุดในดินแดนไทย น่าเสียดายที่ไม่ทราบว่าค้นพบที่ใด

พิริยะ ไกรฤกษ์. ศิลปะทักษิณก่อนพุทธศตวรรษที่ 19. กรุงเทพฯ : กรมศิลปากร, 2523.

สุภัทรดิศ ดิศกุล, หม่อมเจ้า. “พระพุทธรูปรุ่นเก่าในประเทศไทย” โบราณคดี. ปีที่ 3, ฉบับที่ 3 (มกราคม-มีนาคม 2514), หน้า 9-12.